Mitologia nordycka pełna jest opowieści o bogach, gigantach, krasnoludach, elfach i ludziach. W skandynawskich mitach niezwykłym istotom zazwyczaj towarzyszą równie intrygujące zwierzęta, które do dziś pobudzają wyobraźnię i inspirują do tworzenia ozdób oraz wszelkiego rodzaju sztuki. Jak wikingowie postrzegali kruki, wilki, węże i smoki?
Kruk w mitologii nordyckiej 
Kruki łączono z najważniejszym nordyckim bogiem, Odynem. Wierzono, że dwa ptaki o imionach Hugin i Munin, symbolizujące kolejno „myśl” oraz „pamięć”, codziennie przemierzają świat ludzi, by wieczorem zasiąść na ramionach Odyna i przekazać mu najnowsze wieści. Kruki w mitologii nordyckiej kojarzone są również z walkiriami, czyli kobietami obecnymi na polu bitwy, które decydują o tym, kto umrze, kto przetrwa, a kto dostąpi zaszczytu udania się do Walhalli. Wierzono, że same walkirie potrafiły przemieniać się w czarne ptaki.
Co symbolizują kruki?
Kruki są uosobieniem mądrości i inteligencji. Jako stworzenia powietrzne symbolizują strefę myśli, intelekt, intencje oraz siłę życiową. W czasach podbojów wikingów wznoszono chorągwie przedstawiające kruki, by dodawały odwagi i siły do walki. Nie dziwi zatem fakt, że i w dzisiejszych czasach kruki traktuje się jako symbol stawiania czoła swojemu przeznaczeniu.
Kruki - znaczenie na Islandii
Na szczególną uwagę zasługuje rola kruków na Islandii, wyspie potomków wikingów. Jedna z sag o nazwie Landnámabók (Księga o osadnictwie) wspomina jak wikiński odkrywca Flóki Vilgerðarsson zabrał ze sobą kruki, by podczas morskiej podróży sprawdzić za ich pomocą odległość statku od lądu. Od tamtej pory kruki nieustannie towarzyszą Islandczykom, którzy wykorzystują motyw czarnych ptaków w sztuce, rzemiośle oraz w postaci emblematów lub logo przedsiębiorstw. Wielu Islandczyków tatuuje sobie postać kruka. Wielka popularność motywu przejawia się również w postaci imion nadawanych na Islandii. Kruk to po islandzku oznacza „hrafna”, wskutek czego często można spotkać imiona męskie takie jak Hrafn, Hrafnar czy Hrafnbergur oraz żeńskie Hrafnheiður, Hrafnborg, Hrafnhildur czy Hrafndís.
Co symbolizuje wilk w mitologii nordyckiej? 
Obok kruków w kulturze skandynawskiej często pojawia się postać wilka. Zwierzę kojarzone jest w sposób niejednoznaczny. Z jednej strony wilki w mitologii nordyckiej przedstawione są jako stworzenia złowrogie, z drugiej zaś da się zauważyć, że te czworonożne zwierzęta wzbudzały w wikingach podziw ze względu na ogromną siłę, inteligencję, intuicję oraz lojalność.
Fenrir – znaczenie wilka w mitologii nordyckiej
Jednym z najważniejszych mitów w kulturze nordyckiej jest ten opowiadający historię wilka Fenrira. Loki, najchytrzejszy z bogów, związał się z potężną wiedźmą Angrbodą, z którą doczekał się trójki potomstwa. Obok Hel, władczyni świata zmarłych oraz węża Midgardu, Jormungandra, ze związku boga z olbrzymką narodził się wilk o imieniu Fenrir. Z każdym dniem stawał się on coraz większy i groźniejszy, dlatego bogowie zdecydowali się uwięzić wilka za pomocą magicznego sznura Gleipnira. Gdy nadejdzie kres świata bogów, czyli Ragnarok, Fenrir uwolni się z okowów, pożre Odyna, a jego wilcze dzieci Skoll oraz Hati połkną słońce oraz księżyc, a świat pogrąży się w ciemności. Opowieść o Fenrirze sprawia, że wilk w mitologii nordyckiej utożsamiany jest z niszczycielską siłą.
Wilki – wikiński symbol lojalności
Nie zawsze jednak wilki ukazane są jako stworzenia powodujące chaos. Skandynawskie podania wspominają dwa wilki o imionach Freki i Geri, które były najbliższymi towarzyszami Odyna. Podobnie jak kruki, wilki znosiły bogowi najnowsze wieści ze świata, a także eksplorowały tereny łowieckie i podczas bitew pomagały walkiriom zabierać ciała poległych wojowników. Wilki uznawano za magiczne i inteligentne zwierzęta, a dowodem na poparcie tych słów są liczne artefakty i monumenty z podobizną wilków pochodzące z czasów ery wikingów (np. kamień runiczny w Byksta czy monument w Hunnestad). Nie dziwi zatem fakt, że do dziś wilk jest symbolem zwycięstwa, lojalności, sprytu i intuicji.
Smoki w mitologii nordyckiej 
Skandynawskie sagi pełne są opowieści o smokach, w której owe stworzenia jawią się jako długie i smukłe, przypominające kształtem węże. Zdarzało się, że terminy „wąż” i „smok” stosowane były zamiennie. Aby przekonać się, jak wikingowie postrzegali smoki, warto przyjrzeć się trzem opowieściom, w których wspominane są owe stworzenia.
Jormungandr
Najsłynniejszym smokiem w mitologii nordyckiej jest wspominany wcześniej Jormungandr, czyli potomek Lokiego i wiedźmy Angrbody. Niemający skrzydeł wąż został wrzucony do oceanu w Midgardzie, gdyż rósł w zastraszającym tempie. Ponoć okazał się tak długi, że sięga własnego ogona, którego nieustannie podgryza. Smok symbolizuje tym samym nieskończoność, nieprzerwany cykl narodzin i śmierci. Wikingowie wierzyli, że gdy nadejdzie czas Ragnaroku, wąż Midgardu zyska skrzydła i stoczy z Thorem walkę na śmierć i życie.
Nidhogg
Smoki w mitologii nordyckiej kojarzono nie tylko z ogromną siłą, ale również z chaosem i zniszczeniem. Wierzono, że u podnóża mitycznego drzewa Yggdrasil znajduje się leże węży i smoków, z których najstraszliwszy jest Nidhogg, smok umarłych. Stworzenie nieustannie podgryza korzenie kosmicznego jesionu, aż pewnego dnia uda mu się dokonać aktu całkowitego zniszczenia świata. Podczas Ragnaroku Nidhogg pożre Odyna.
Fafnir
Jednym z atrybutów smoków była niezwykła inteligencja oraz zamiłowanie do kosztowności. Mit o Fafnirze stał się inspiracją dla Tolkiena oraz twórców ekranizacji powieści „Hobbit”. Żądza posiadania bogactwa popchnęła karła o imieniu Fafnir do zabójstwa własnego ojca, wskutek czego zamienił się on w smoka. Wśród smoczych skarbów znaleziono kompas wikingów - Vegvisir.
Smok wikingów siejący postrach u wrogów
Wikingowie wierzyli w równowagę wszechświata, zatem smok symbolizujący chaos i zło, które są przeciwwagą dla dobra i pokoju. Skandynawowie wykorzystywali postać wężowatego stworzenia do wyrobów biżuteryjnych, rzeźbiąc jego podobiznę na bransoletach czy naszyjnikach. Częstym wykorzystaniem motywu smoka było rzeźbienie głowy oraz ogona bestii na statkach, by wzbudzać postrach we wrogach i ofiarach. Smok wikingów miał chronić żeglarzy przed duchami wodnymi podczas morskich podróży. Co ciekawe, w drodze powrotnej z wypraw łupieżczych, elementy statku przypominające smoka były zdejmowane.
Motywy zwierzęce zaczerpnięte z mitologii nordyckiej cieszą się popularnością do dziś. Warto wyposażyć się w element biżuterii nawiązujący do stworzeń niegdyś cenionych przez wikingów. Wilki, kruki, węże oraz smoki to stworzenia, które z jednej strony wzbudzały strach, ale z drugiej były wysoko cenione przez średniowiecznych wojowników.